De angst voorbij 2.0

In maart 2018 schreef ik over mijn angst voor paarden. Mijn dochter is een paardenmeisje met een 50% verzorgpony, dus ik vertoef regelmatig op de manege.

In die blog schreef ik ook dat ik heel vaak in een poetskast schoot zodra er een pony of paard (met begeleider) voorbij liep. Dit, om even aan te geven en terug te halen dat ik écht serieus bang was. Mijn mede-manege-moeders (en 1 vader) konden hier hard om lachten, op liefdevolle wijze, dat zeg ik er wel bij, want het is een gezellig clubje!

Maarrrrrr...degene op het paard op deze foto ben ik! Lees hier hoe dat zo is gekomen.

Ik was het zat. Ik moest een keer even de pony van mijn dochter vasthouden omdat ze nog even naar het toilet moest voor de rijles. Ik zweette peentjes want stel dat hij ineens op hol sloeg. En al die andere pony’s die langs liepen waarbij ze reageerden op elkaar. Ik had het niet meer! Toen kwam de docent van mijn dochter langslopen.

Die zei wat doe jij nou? Ik zei: ik hou die pony even vast voor Maud, maar ik vind het doodeng.

Ja dat zie ik, zei ze, je houdt de teugels zo strak vast. Neem hem maar even mee in de bak.

Echt niet! zei ik

Ik loop met je mee, kom maar.

Nou, zo gezegd, zo gedaan. Ik vond het zo verschrikkelijk eng met al die paarden in die bak, het huilen stond me nader dan het lachen.

Moet jij niet eens een grondwerklesje hebben? zei ze toen

Wat is dat? zei ik

Dat ik je wat meer ga vertellen over paarden en paardengedrag zodat je niet alles als eng ziet maar ze beter begrijpt.

Ja, zei ik moedeloos, laten we dat maar doen, want dit is ook niks.

Een week later had ik mijn eerste grondwerkles. Ik was onwijs zenuwachtig. De

docent had een (hele rustige) pony voor me en we gingen samen de bak in. Ze liep rond met de pony en ik naast haar. Ondertussen vertelde ze me dingen over paardengedrag, wat bepaalde bewegingen met de mond of oren betekende etc. Ik zweer je; het was alsof het over mensen ging! Ik merkte direct al dat ik door deze informatie iets rustiger werd. Niks is zo beangstigend als onwetendheid, dat bleek maar weer. Dus toen ze me een tijdje later vroeg of ik de pony wilde vasthouden, terwijl zij naast mij liep, deed ik dat. En dat voelde best ok.

Om een lang verhaal kort te maken: Ik heb nog een aantal grondlessen gehad, waarbij één waar ik met lichaamstaal een paard kon laten lopen, draven, draaien etc. Dat was eigenlijk heel cool! Ook heb ik mogen poetsen en hoeven krabben. De vorige keer vroeg ze me of ik een keer op het paard wilde. Inmiddels stond ik overal voor open, het ging heel geleidelijk en daarbij had ik alle vertrouwen in de expertise van de docent. Dus ja, ik ging het gewoon doen. En dat was spannend maar ook leuk!

De bottomline: Angsten kun je echt overwinnen. Zoals ik zelf ook altijd doe, heb ik het nu van de andere kant meegemaakt. Informatieverstrekking, het anders labelen van je gedachten daardoor in combinatie met stap voor stap blootstellen aan je angst, maakt dat je angst verdwijnt of in elk geval een heel stuk minder wordt.

Ik hoop dat ik je met dit verhaal waarin ik mijn persoonlijke angst vertel, helpt om ook de stap te maken naar het overwinnen van een angst die je net iets teveel in de greep heeft. Het is zo heerlijk, wanneer je voelt dat het minder is of weg is!

Wil je hier meer informatie over? Neem dan contact met me op. Of schrijf je in voor een gratis sessie. Ik ben erg benieuwd naar jullie ervaringen.