Uit het oog maar zeker niet uit het hart

Het zat er al een tijdje aan te komen en ik wist dat het ging gebeuren maar nu het is een feit.

Hij heeft de sleutel gekregen en de komende week gaat hij verhuizen.

Niet zomaar verhuizen maar: Het Huis Uit!

En natuurlijk is het tijd dat hij helemaal zijn eigen leven gaat leiden.

En ja, hij heeft er ook de leeftijd voor.

Het gaat hem ook zeker lukken.

Ik gun het hem ook 100%.

Maar dat is allemaal rationeel gedacht en daar probeer ik me ook écht zoveel mogelijk aan te houden.

Want wat er daarnaast bij mij van binnen gebeurd naast bovenstaande gedachten is toch heel wat anders.

Het is weer zo'n moeder-dilemma, ken je dat?

Er zijn er vele....De-rationele-en-de-gevoelsmatige-kant.

Ik wil hem helemaal niet kwijt. Het is zo'n lieve, gezellige gast. Behulpzaam ook, veel humor, goede en mooie gesprekken mee te voeren en altijd het beste voor met zijn naasten en sowieso de medemens.

En dat ga ik zo missen.

Ik ga hem zo missen💕

Ik snap ook dat ik nog niet verder kan kijken en geen idee heb hoe het dan vanaf nu verder gaat. Ik hoor van anderen die ook met het moeder-dilemma zaten, dat dit juist weer nieuwe waardevolle momenten schept, mooie 1-op-1 momenten en er soms hele fijne nieuwe tradities ontstaan.

Dus daar hou ik me vanaf nu aan vast.

De band die we hebben gaat niet zomaar ineens weg omdat hij weggaat, die blijft.

Mijn zachtaardige, kleine blonde 4-jarige is ineens 20 jaar verder....

En zo hoort het!

Maak er wat moois van schat!